"நிச்சயமா மாட்டேன். இந்தத் தடவை, நான் ரொம்ப உறுதியா இருக்கேன். அவன் என்னை என்ன பேச்சுப் பேசினான்! அத்தனைக்கும் அவன் எங்கிட்ட மன்னிப்புக் கேக்கணும்" என்றாள் லாவண்யா.
"அப்படி மன்னிப்புக் கேக்கலேன்னா?"
"கேப்பான், கண்டிப்பா கேப்பான்."
"கேக்கலேன்னா?" என்றாள் காவ்யா, விடாமல்.
ஒரு நிமிடம் மௌனமா இருந்த லாவண்யா, "கேக்கலேன்னா, அவ்வளவுதான், எங்களுக்குள்ள எல்லாம் முடிஞ்சு போச்சுன்னு நினைச்சுப்பேன்!" என்றாள்.
"பாக்கலாம்!"
"ஏண்டி, அவ்வளவு வீறாப்பாப் பேசின. ரெண்டு நாளுக்குள்ள காதலனோட சேந்துட்ட! அவன் உங்கிட்ட மன்னிப்பக் கேட்டானா?" என்றாள் காவ்யா.
"காதலர்களுக்குள்ள மன்னிப்பு எல்லாம் எதுக்கு?" என்றாள் லாவண்யா.
"அப்படிப் போடு அருவாளை! அதான் நான் அன்னிக்கே சொன்னேனே!" என்றாள் காவ்யா, கேலியாகச் சிரித்தபடி.
சில விநாடிகள் மௌனமாக இருந்த லாவண்யா, "ரொம்ப உறுதியாத்தான் இருந்தேன். ஆனா என்னவோ தெரியல, என்னை அறியாமலேயே இறங்கி வந்துட்டேன்!" என்றாள்.
"வந்துதானே ஆகணும்?"
"ஏன் அப்படிச் சொல்ற?"
"எல்லாம் அனுபவம்தான். காதல்ல நான் உனக்கு சீனியராச்சே! ஊடல் ரொம்ப வலுவானதுதான். ஆனா, அதை முறியடிக்கிற ஆயுதம் அந்த ஊடலுக்குள்ளேயே ஒளிஞ்சிருக்கு!"
"அது என்ன ஆயுதம்?" என்றாள் லாவண்யா.
"பக்கத்தில வா! நாம பேசறது வேற யாருக்கும் கேட்டுடக் கூடாது" என்று லாவண்யாவை அருகில் அழைத்த காவ்யா, "ஊடலின்போது காதலனை நினைக்கலாம், தூரத்திலேந்தோ, ஏன், பக்கதிலேந்தோ கூடப் பாக்கலாம், அவன் பேசறதைக் கேக்கலாம், ஏன், அவன்கிட்ட மறைமுகமாப் பேசக் கூடச் செய்யலாம். ஆனா, அவனோட நெருக்கமா இருக்க முடியாது. அந்த நெருக்கத்தைப் பறிக்கிற ஊடலிலேயே, அந்த ஊடலை உடைச்சு மறுபடி நெருக்கத்தை உண்டாக்கிற ஆயுதம் இருக்கு. அந்த ஆயுதம்தான் உன்னை இறங்கி வந்து உன் காதலனோட சேர வச்சிருக்கு!" என்றாள் மெல்லிய குரலில்.
கற்பியல்
No comments:
Post a Comment